OWSIKI - CO TO W OGÓLE JEST?
Owsiki to jedna z najczęstszych przypadłości naszych milusińskich.
Owsica (enterobioza),
Enterobiosis
Jest to jedna z najczęstszych chorób pasożytniczych, szczególnie w klimacie umiarkowanym. Zarażenie może wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej zdarza się u dzieci pomiędzy 5. i 14. rokiem życia. Zarażeniu sprzyja przebywanie w dużych skupiskach, zwłaszcza w przedszkolach, szkołach, internatach.
Chorobę wywołuje nicień – owsik (Enterobius vermicularis), którego jedynym żywicielem jest człowiek. Ludzie zarażają się przez połknięcie jaj inwazyjnych przeniesionych zazwyczaj pod płytkami paznokci, istnieje także możliwość zarażenia przez pościel, ubrania, kurz domowy i zarażone jedzenie. Z jaj (w żołądku) wylęgają się larwy, które wędrują do okolicy kątniczej, gdzie dojrzewają do postaci dorosłych (białe nicienie długości ok. 1 cm). Dojrzałe formy żeńskie migrują w nocy w okolicę odbytu, gdzie składają powleczone kleistą substancją jaja. Po kilku godzinach dojrzewania w każdym jaju powstaje larwa inwazyjna (postacie te mogą przeżyć w środowisku zewnętrznym nawet 20 godz.). Okołoodbytnicze podrażnienie skóry powoduje świąd i drapanie. Skutkiem tego jest przenoszenie jaj bezpośrednio do ust (autoegzoinwazja) lub rozsiewanie ich do środowiska zewnętrznego. Lepka substancja z czasem traci swoje właściwości i jaja z łatwością unoszą się w powietrzu, wciąż zachowując zdolność inwazji. Mogą być wdychane do jamy nosowo-gardłowej, a następnie połykane. Istnieją również inne drogi zarażenia: retroinwazja – jaja opuszczają otoczkę jajową na skórze odbytu i wracają z powrotem do jelita grubego; autoendoinwazja – samica składa jaja w okrężnicy lub prostnicy (zwłaszcza u osób z zaparciami).
Objawy kliniczne
Objawy kliniczne zależą od intensywności zarażenia, czasu trwania i wrażliwości osobniczej. Choroba może mieć przebieg całkowicie bezobjawowy. Częściej jednak chorzy skarżą się na wiele niecharakterystycznych dolegliwości. Do objawów należą:
Diagnostyka
Diagnostyka opiera się na znalezieniu jaj lub form dojrzałych. Metodą z wyboru jest wymaz z okolicy odbytu – pobierany wcześnie rano przed myciem metodą przylepca celofanowego wg Grahama lub przy pomocy szklanej bagietki owiniętej celofanem. Materiał bada się pod mikroskopem, poszukując jaj pasożyta. Może być konieczne powtarzanie badania. Badanie parazytologiczne kału na obecność jaj jest bardzo mało przydatne. Jeżeli widoczne są postacie dorosłe w kale lub okolicy odbytu, to powinny one zostać pobrane do badania parazytologicznego (przechowywanie w 40–70-procentowym etanolu). Ponieważ owsiki nie przenikają do krwi i tkanek, nie występuje eozynofilia.
Leczenie
Leczenie powinno być stosowane u wszystkich zarażonych. Aby było w pełni skuteczne, konieczne jest zarówno leczenie przyczynowe, jak i postępowanie ogólne. W leczeniu farmakologicznym stosuje się:
- pyrantel,
- mebendazol,
- albendazol.
Postępowanie ogólne opiera się na częstej zmianie bielizny, przestrzeganiu higieny osobistej. Zalecana jest dieta bogatoresztkowa z ograniczeniem węglowodanów i zapobieganie zaparciom. Wskazane jest leczenie wszystkich członków rodziny. Kurację należy powtórzyć po upływie 10–14 dni.
Powtarzanie leczenia co 3–4 mies. może być zalecane w przypadku stałej ekspozycji (np. u dzieci przebywających w internatach).*
Owsiki to jedna z najczęstszych przypadłości naszych milusińskich.
Owsica (enterobioza),
Enterobiosis
Jest to jedna z najczęstszych chorób pasożytniczych, szczególnie w klimacie umiarkowanym. Zarażenie może wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej zdarza się u dzieci pomiędzy 5. i 14. rokiem życia. Zarażeniu sprzyja przebywanie w dużych skupiskach, zwłaszcza w przedszkolach, szkołach, internatach.
Chorobę wywołuje nicień – owsik (Enterobius vermicularis), którego jedynym żywicielem jest człowiek. Ludzie zarażają się przez połknięcie jaj inwazyjnych przeniesionych zazwyczaj pod płytkami paznokci, istnieje także możliwość zarażenia przez pościel, ubrania, kurz domowy i zarażone jedzenie. Z jaj (w żołądku) wylęgają się larwy, które wędrują do okolicy kątniczej, gdzie dojrzewają do postaci dorosłych (białe nicienie długości ok. 1 cm). Dojrzałe formy żeńskie migrują w nocy w okolicę odbytu, gdzie składają powleczone kleistą substancją jaja. Po kilku godzinach dojrzewania w każdym jaju powstaje larwa inwazyjna (postacie te mogą przeżyć w środowisku zewnętrznym nawet 20 godz.). Okołoodbytnicze podrażnienie skóry powoduje świąd i drapanie. Skutkiem tego jest przenoszenie jaj bezpośrednio do ust (autoegzoinwazja) lub rozsiewanie ich do środowiska zewnętrznego. Lepka substancja z czasem traci swoje właściwości i jaja z łatwością unoszą się w powietrzu, wciąż zachowując zdolność inwazji. Mogą być wdychane do jamy nosowo-gardłowej, a następnie połykane. Istnieją również inne drogi zarażenia: retroinwazja – jaja opuszczają otoczkę jajową na skórze odbytu i wracają z powrotem do jelita grubego; autoendoinwazja – samica składa jaja w okrężnicy lub prostnicy (zwłaszcza u osób z zaparciami).
Objawy kliniczne
Objawy kliniczne zależą od intensywności zarażenia, czasu trwania i wrażliwości osobniczej. Choroba może mieć przebieg całkowicie bezobjawowy. Częściej jednak chorzy skarżą się na wiele niecharakterystycznych dolegliwości. Do objawów należą:
- nocny świąd okolicy odbytu,
- miejscowy stan zapalny skóry i przeczosy,
- brak łaknienia,
- bladość skóry,
- cienie pod oczami,
- nadpobudliwość nerwowa (częsty płacz bez powodu, zgrzytanie zębami, obgryzanie paznokci, trudność w skupieniu uwagi, bezsenność).
Diagnostyka
Diagnostyka opiera się na znalezieniu jaj lub form dojrzałych. Metodą z wyboru jest wymaz z okolicy odbytu – pobierany wcześnie rano przed myciem metodą przylepca celofanowego wg Grahama lub przy pomocy szklanej bagietki owiniętej celofanem. Materiał bada się pod mikroskopem, poszukując jaj pasożyta. Może być konieczne powtarzanie badania. Badanie parazytologiczne kału na obecność jaj jest bardzo mało przydatne. Jeżeli widoczne są postacie dorosłe w kale lub okolicy odbytu, to powinny one zostać pobrane do badania parazytologicznego (przechowywanie w 40–70-procentowym etanolu). Ponieważ owsiki nie przenikają do krwi i tkanek, nie występuje eozynofilia.
Leczenie
Leczenie powinno być stosowane u wszystkich zarażonych. Aby było w pełni skuteczne, konieczne jest zarówno leczenie przyczynowe, jak i postępowanie ogólne. W leczeniu farmakologicznym stosuje się:
- pyrantel,
- mebendazol,
- albendazol.
Postępowanie ogólne opiera się na częstej zmianie bielizny, przestrzeganiu higieny osobistej. Zalecana jest dieta bogatoresztkowa z ograniczeniem węglowodanów i zapobieganie zaparciom. Wskazane jest leczenie wszystkich członków rodziny. Kurację należy powtórzyć po upływie 10–14 dni.
Powtarzanie leczenia co 3–4 mies. może być zalecane w przypadku stałej ekspozycji (np. u dzieci przebywających w internatach).*
* Powyżej przedstawiłam fragment artykułu:
Agnieszka Ołdakowska, Jolanta Popielska, Magdalena Marczyńska, Małgorzata Szczepańska-Putz, Sabina Dobosz: Wybrane choroby pasożytnicze u dzieci – rozpoznanie i leczenie. Przew Lek 2003, 6, 11/12, 60-69
PARAPROTEX PRZECIWKO OWSIKOM
Ze względu na swój fenomenalny skład ParaProteX świetnie sprawdza się jako naturalny "lek" przeciwko owsikom.
ParaProteX przyjmujemy doustnie (pamiętajmy, żeby zawsze popijać wodą!). Można dodatkowo pół tabletki rozpuścić w wodzie i przemywać części intymne dwa razy dziennie.
Oprócz samej suplementacji ważna jest dieta. Zawsze, ale to zawsze, jeżeli dręczą nas pasożyty, z diety eliminujemy cukry proste - ciasta, cukier, czekoladę, ale też i produkty zawierające syrop glukozowo-fruktozowy czy czystą glukozę. Na temat diety wspomagającej działanie ParaProteXu będzie osobny wpis.
Pozdrawiam
Ewa Mirkowicz
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz